Ο ΓΙΩΡΚΗΣ ΚΑΙ Ο ΓΙΑΝΝΟΥΡΗΣ

Τα πρωτινά χρόνια του μεσοπολέμου η διαβίωση στα χωριά της Πάφου και ολόκληρης της Κύπρου ήταν δύσκολη και οι άνθρωποι υπέφεραν από φτώχεια και ανεργία. Οι περισσότεροι ησχολούντο με τη γεωργία, και λίγοι με διάφορα άλλα επαγγέλματα, ενώ πολλές φορές, ησχολούντο ταυτοχρόνως και με τα δύο, θέλοντας να συνεισφέρουν κατιτί περισσότερο στο ζην της φαμίλιας τους.

Έως τη δεκαετία του 1970, τα αυτοκίνητα ήσαν λιγοστά, ενώ στην προηγούμενη δεκαετία σχεδόν ανύπαρκτα. Όμως οι άνθρωποι ήθελαν να διεκπεραιώνουν τις βαριές εργασίες τους, ήθελαν να μεταφέρουν προϊόντα, γι αυτό χρησιμοποιούσαν τα γαϊδούρια και τα μουλάρια προς τον σκοπό αυτό. Έβαζαν πάνω στο ζώο τη συρίζα, και μέσα σ’ αυτήν ότι ήθελαν να κουβαλήσουν σε μακρινές αποστάσεις.

Όμως υπήρχαν πολλοί φτωχοί κάτοικοι που δεν διέθεταν γαϊδούρια, και έτσι καλούσαν τον αγωγιάτη να κάνει την εργασία τους.

Ζούσε λοιπόν στη Χλώρακα, ένας αγωγιάτης (μεταφορέας), που έχοντας ένα μικρό γαϊδουράκι επί σκοπού για να είναι χαμηλό και να μπορεί να το φορτοεκφορτώνει ευκολότερα καθώς και αυτός ήταν μικρός στο μπόι, που έκανε μεταφορές και αγώγια επί πληρωμή. Ήταν ο Γιαννουρής που είχε αποκλειστική εργασία το επάγγελμα του Αγωγιάτη. Με το μικρό του γαϊδουράκι κουβαλούσε οτιδήποτε του ανέθεταν. Από γεωργικά προϊόντα, κόπρι για τα χωράφια, αμμοχάλικα και πέτρες για να κτίζουν σπίτια, ειδικό ασπρόχωμα από την Καμήλα (περιοχή της Κισσόνεργας) για να βάζουν στις στέγες στα σπίτια να μήν στάζουν, ακόμα και κανιά για να φτιάχνουν στέγες και ψαθαρκές που τις κρέμαζαν στα ταβάνια και τοποθετούσαν πάνω τα ψωμιά ώστε να μην τα πειράζουν οι λίμπουροι. 

Ο Γιωρκής έμαθε την τέχνη του πελεκάνου μέσα από την πράξη μαθητεύοντας από μικρός σε μάστρο ως παραπαίδι. Όταν μεγάλωσε και χαρτώθηκε, αποφάσισε να ανοίξει δικό του πελεκανιό. Όμως χωρίς πολλά χρήματα, για το κτίσιμο μιας πρόχειρης παράγκας που θα χρησιμοποιούσε ως εργαστήρι, φώναξε το φίλο του το Γιαννουρή και συμφώνησαν να του φέρει αμμοχάλικα και άλλα υλικά, με ανταλλαγή. Θα του μετέφερε τόσα γομάρκα άμμο από τη θάλασσα, και αυτός αφού έστηνε το εργαστήρι, θα του αντικαταστούσε τα παλιά φθαρμένα πορτοπαράθυρα που έμπαζαν κρύο αι αγέρα τις βαρυχειμωνιές, με καινούργια. Συμφώνησαν λοιπόν, πόσα γομάρκα άμμο θα του έφερνε, και έκλεισαν τη συμφωνία.

Ένα γομάρι θεωρείτο μια συρίζα γεμάτη. Ο αγωγιάτης έπαιρνε το ζώο στη θάλασσα και με ένα φτυάρι γέμιζε τη συρίζα. Ο Γιαννουρής πονηρός, για να μην κουράζεται τόσο αυτός, όσο και το μικρό του γαϊδουράκι, φόρτωνε λιγότερη άμμο, και εργαζόμενος στο βούτημα του ήλιου δεν τον έπαιρναν χαπάρι.

Όμως και ο Γιωρκής περισσότερο πονηρός, με τα πρώτα φορτία, έκατσε και μέτρησε το γουνάρι της άμμου, και το βρήκε λειψό. Και αργά το βράδυ στο καφενείο του Μαυρόγιαννου βρήκε το φίλο του. Έκατσαν να πιούν καφέ, και του έκανε το παράπονο του. Αλλά ο Γιαννουρής τάχατε θυμωμένος και προσβεβλημένος, αρνήθηκε την κατηγορία, και στο πείσμα επάνω, έβαλαν στοίχημα μισό σελίνι.

Περασμένη η ώρα και ο καιρός βροχερός, συμφώνησαν το πρωί με άλλους μάρτυρες να καταμετρήσουν την άμμο.

Ο Γιαννουρής που δεν ήθελε να πιαστεί στα πράσα, αλλά κυρίως να μην χαλαστεί η φήμη του, μέσα στο κρύο, τη βροχή και το αγιάζι, μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα, πήρε το γαϊδουράκι του κάτω στη θάλασσα, και στα σκοτεινά φόρτωσε όση άμμο καθ΄ υπολογισμό γνώριζε, και τον μετέφερε στο γουνάρι.

Την άλλη μέρα το πρωί, ο Γιωρκής αναγκάστηκε να πληρώσει το μισό σελίνι, καθώς στη καταμέτρηση η άμμος βρέθηκε σωστή.

Και για πολλές μέρες ο Γιωρκής ήταν θυμωμένος που δεν σιεηττανεύτηκε πως ο Γιαννουρής αν και τόσο μικρόσωμος ήταν τόσο σκληροτράχηλος που όλη νύχτα μέσα σε βαρυχειμωνιά και πισσούρι σκοτάδι για μισό σελίνι θα τολμούσε τέτοιο εγχείρημα.