ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΑΒΕΡΩΦ

Υπηρέτησα στην Εθνική φρουρά το 1972-1973 στο φυλάκιο της Λίμνης. Καθώς ο μισθός πολύ μικρός μόλις τεσσερισήμισι λίρες, ο διοικητής μας άφηνε να εργαζόμαστε στα χωράφια των περιοίκων για ένα έξτρα συμπλήρωμα των εξόδων μας.

Ο Πικής ένα γαιοκτήμονας της περιοχής, ερχόταν στο φυλάκιο πρωί πρωί και όποιος είχε όρεξη για δουλειά, ανεβαίναμε στην καρότσα και οδεύαμε για τους αγρούς. Ήταν ένας καλός άνθρωπος που καμιά φορά, μας φιλοξενούσε στο σπίτι του για φαγητό.

Ήταν μια περίοδος αναταραχών μεταξύ Γριβικών και Μακαριακών, όπου στην περιοχή υπερτερούσαν οι Μακαριακοί, οι οποίοι έβλεπαν τους στρατιώτες με μισό μάτι καθώς θεωρούσαν την Εθνική φρουρά υποχείριο της Χούντας και εχθρική στο Μακάριο. Οι προστριβές μεταξύ κατοίκων εναντίων των στρατιωτών ήταν αρκετές, γιατί εμείς αμούστακα παιδιά ακόμα που δεν κατείχαμε από πολιτική, δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε να εμπλακούμε εναντίον κάποιων κατοίκων που μας παρενοχλούσαν. Στο φυλάκιο απαγορευόταν να υπάρχουν πυρομαχικά, και βγάζαμε σκοπιές με όπλα άδεια από σφαίρες. Έτσι μια φορά κάτοικοι φανατικοί, με το ζόρι αρπάξαν τα όπλα από το φυλάκιο, οπότε όλοι οι στρατιώτες κινδυνεύαμε με στρατοδικείο. Με μεσολάβηση κάποιων ψυχραιμοτέρων επεστράφησαν, και γλυτώσαμε.

Οι πολιτικές εντάσεις ήταν μεγάλες, και σάμπως να φταίγαμε εμείς οι απλοί στρατιώτες που υπηρετούσαμε μακριά από τα σπίτια μας, πληρώναμε το τίμημα. Δεν μας έπαιρναν για δουλειά, και μας λοξοκοιτούσαν. Και εμείς οι καημένοι, ούτε κατά διάνευα τολμούσαμε στην έξοδο μας να πάμε στο διπλανό χωριό της Αργάκας.

Όμως ο Πικής, ο μόνος από όλους, ερχόταν και μας έπαιρνε για δουλειά, και ήταν ο μόνος από όλους που μας πρόσφερε χέρι βοηθείας.

Ήταν μίζερες ημέρες που η διχόνοια ανάμεσα στον Κυπριακό λαό ήταν σε τέτοιο βαθμό που ακόμα και σε οικογένειες υπήρχε μίσος και διαχωρισμός. Ήταν μια κατάσταση οπου οι Ελληνοκύπριοι μισούνταν αναμεταξύ τους, που ο φανατισμός υπεσκίαζε τα πάντα, που χώρισε το λαό και που στο τέλος έφερε την καταστροφή, προκάλεσε το πραξικόπημα και την εισβολή.

Στην καρότσα μαζί μας πάντα ήταν και ένα παιδάκι μικρό, ο γιος του αφεντικού, ο Αβέρωφ που μας ακολουθούσε στα χωράφια και μας βοηθούσε όσο μπορούσε για την ηλικία του, και κουβαλούσε πάντα στον ώμο την κούζα με το νερό για να ξεδιψούμε στις αφόρητες ζέστες του καλοκαιριού.

Μου έκανε εντύπωση γιατί ήταν ένα πολύ έξυπνο παιδί, με μεστωμένο λόγο και σκέψη. Η ευφυΐα του ξεχώριζε, είχε μια νοημοσύνη πρωτόγνωρη με κατασταλαγμένες απόψεις δυσανάλογες για την ηλικία του. Αλλά αυτό που τον ξεχώριζε περισσότερο, ήταν η ηρεμία που εξέπεμπε και η πραότητα με την οποία συμπεριφερόταν. Για ότι δεν ξέραμε τον ρωτούσαμε, και τα ήξερε όλα.

Και εγώ από μέσα μου έλεγα, αυτό το παιδί όταν μεγαλώσει σίγουρα θα διαπρέψει και θα ξεχωρίσει.

Και ο καιρός επέρασε, τέλειωσα το στρατό και πήγα στα καράβια. Έλειψα πέντε χρόνια, και στο γυρισμό μου τα βρήκα όλα αλλιώς. Τα μίση καταστάλαξαν, η ζωή άλλαξε, οι άνθρωποι τα ξαναβρήκαν μεταξύ τους, οι οικογένειες συμφιλιώθηκαν, αλλά δυστυχώς, η Κύπρος ήταν μοιρασμένη. Ως ενεργός πολίτης και μέλος του ΔΗΣΥ, παρακολουθούσα τα πολιτικά πεπραγμένα, χωρίς να αναμιγνύομαι, και είδα τις ίντριγκες στα διάφορα κόμματα, είδα το ψέμα στο μεγαλείο του, και ευχόμουν να έρθει ένας καιρός να αλλάξουν όλα αυτά, να επέλθει κάθαρση και να αποκτήσουμε έντιμους πολιτικούς.

Και ενώ τα χρόνια περνούσαν, ξαφνικά παρουσιάστηκε στο προσκήνιο ο Αβέρωφ Νεοφύτου. Εκ του μακρόθεν τον παρακολουθούσα, και καθόλου δεν εκπλάγηκα από τη γρήγορη ανέλιξη του. Τον γνώρισα ως παιδί, και αναγνώρισα τις εκπληχτικές του δυνατότητες, και ήμουν σίγουρος ότι θα έφτανε πολύ γρήγορα στα ύπατα αξιώματα.

Αυτού του είδους ανθρώπων χρειάζεται ο τόπος για να προχωρήσει, και η ευτυχία είναι μεγάλη σε όσους λαούς τυχαίνει να έχουν άξιους αι εμπνευσμένους ηγέτες.